سه‌شنبه 20 مهر، روز بزرگداشت حافظ است. غزل زير پاسخ لسان‌الغيب است به تفألي كه زدم.

شاهدان گر دلبری زین سان کنند
زاهدان را رخنه در ایمان کنند

هر کجا آن شاخ نرگس بشکفد
گلرخانش دیده نرگسدان کنند

ای جوان سروقد گویی ببر
پیش از آن کز قامتت چوگان کنند

عاشقان را بر سر خود حکم نیست
هر چه فرمان تو باشد آن کنند

پیش چشمم کمتر است از قطره‌ای
این حکایت‌ها که از طوفان کنند

یار ما چون گیرد آغاز سماع
قدسیان بر عرش دست افشان کنند

مردم چشمم به خون آغشته شد
در کجا این ظلم بر انسان کنند

خوش بزار از غصّه ای دل کاهل راز
عیش خوش در بوتۀ هجران کنند

سر مکش حافظ ز آه نیم شب
تا چو صبحت آینه رخشان کنند

اين غزل را قبلاً هم حافظ به بنده عنايت كرده بود.

جناب استاد دكتر "سيد حسام‌الدين سراج" اين غزل را در تصنيفي زيبا در آلبوم "رؤياي وصل" خوانده است.

غزل زير پاسخ حضرت حافظ است به تفألي در يكي از سحرهاي ماه مبارك رمضان.

غروب جمعه به محضر حضرت لسان‌الغيب حافظ شيرازي ـ عليه الرحمه ـ تفألي زدم؛ چنين پاسخ گفت:

مدامم مست می‌دارد نسیم جعد گیسویت
خرابم می‌کند هر دم فریب چشم جادویت

پس از چندین شکیبایی شبی یا رب توان دیدن
که شمع دیده افروزیم در محراب ابرویت

سواد لوح بینش را عزیز از بهر آن دارم
که جان را نسخه‌ای باشد ز لوح خال هندویت

تو گر خواهی که جاویدان جهان یک سر بیارایی
صبا را گو که بردارد زمانی برقع از رویت

و گر رسم فنا خواهی که از عالم براندازی
برافشان تا فروریزد هزاران جان ز هر مویت

من و باد صبا مسکین دو سرگردان بی‌حاصل
من از افسون چشمت مست و او از بوی گیسویت

زهی همت که حافظ راست از دنیی و از عقبی
نیاید هیچ در چشمش بجز خاک سر کویت